ایجاد «آسیای مرکزی بزرگ»؛ اقدام متقابل آمریکا در برابر «کریدور اقتصادی چین-پاکستان»
ایران شرقی/
به باور برخی کارشناسان، هدف ژئوپلیتیکی جهانی جاهطلبانه چین، نگرانیهایی را در مورد اینکه چین در تلاش برای منزوی کردن آمریکا در سطح جهانی است، در میان استراتژیستهای آمریکایی بوجود آورده است. این ادعا زمانی آشکارتر شد که چین در طی اجلاس G20 مانع تلاش رئیس جمهور «ترامپ» برای تصویب یک اعلامیه مشترک برای محکوم کردن تست موشکی اخیر کره شمالی شد.
پنتاگون هم به تازگی اعلام کرده است که چین، چندین هزار نیرو در پاکستان (احتمالا در بندر گوادر) به منظور برقراری موازنه برای هند، شریک استراتژیک آمریكا و خود آمریکا، مستقر کرده است. گوادر بندری است که در جنوب ایالت بلوچستان پاکستان قرار دارد. همچنین براساس گزارشهای پنتاگون، چین نیروهای نظامی خود را به ولسوالی «واخان» ولایت بدخشان فرستاده است تا مناطق مرزی خود را در امتداد مرز افغانستان محافظت کند. علاوه بر این، سازمانهای امنیتی هند مظنون به تلاشهای چین برای محاصره هند هستند. گزارشها حاکی از آن است که پکن همچنین برخی بنادر در سریلانکا، بنگلادش و میانمار را برای درگیر کردن هند و احتمالا آمریکا، تحت سلطه خود درآورده است. این در حالی است که مقامات چینی این ادعاها را تکذیب نمودند.
براساس بیانیه وزارت دفاع چین، این کشور نیروهای نظامی خود را به پایگاه دریایی خارج از کشور در «جیبوتی» فرستاد. این اقدام به عنوان یک گام بزرگ برای گسترش حضور نظامی چین در خارج از کشور دیده میشود. این پایگاه، امکان انجام ماموریتهای چین، از جمله کمکهای حفظ صلح و بشردوستانه در آفریقا و غرب آسیا را فراهم میسازد.
این امر همچنین به انجام وظایف چین در خارج از کشور، از جمله همکاری نظامی، تمرینات مشترک، و حفاظت از چینیهای خارج از کشور و همچنین حفظ مشترک امنیت راههای دریایی استراتژیک بینالمللی، کمک میکند. این در حالی است که نیروهای چین فقط چند مایل با کمپ «لیمونیر»، تنها پایگاه دائمی ایالات متحده در آفریقا، فاصله دارند. وزارت دفاع ایالات متحده اعلام کرده است که این پایگاه، نفوذ رو به رشد چین را تقویت میکند. پکن به دنبال دسترسی به منابع طبیعی و باز کردن بازارهای جدید است و از این رو، سرمایهگذاریهای زیربنایی گستردهای را در سرتاسر قاره آفریقا انجام داده است. چین به دلیل موقعیت استراتژیک آن، بندر «جیبوتی» را انتخاب کرده است. بندر «جیبوتی» در پایتخت «جیبوتی» در تقاطع یکی از شلوغترین مسیرهای حمل و نقل جهان، در 20 کیلومتری «یمن» و در لبه غربی اقیانوس هند واقع شده است.
علاوه بر این، چین، ایالات متحده را در خاورمیانه به ویژه در سوریه به چالش خواهد کشید، «انجمن همکاریهای چین و کشورهای عربی» و سفارت سوریه اخیرا یک نمایشگاه بینالمللی با حضور صدها متخصص چینی در سرمایهگذاری زیربنایی، سازماندهی کرده است. این اقدام، نوعی گردهمایی «بانک سرمایهگذاری زیرساخت آسیا» (AIIB) بود که به عنوان "اولین نمایشگاه همکاری برای بازسازی سوریه" ثبت شد. مقامات چینی اخیرا اعلام کردهاند که پکن قصد دارد 2 میلیارد دلار در پارک صنعتی در سوریه برای 150 شرکت چینی سرمایهگذاری کند. پکن، میخواهد طرح «یک کمربند، یک جاده» خود را به «حلب» سوریه و از آنجا به مدیترانه و آفریقا گسترش دهد.
در این راستا، اتحاد ضد تروریست-قاچاق مواد مخدر آلمان توصیه میکند که استراتژیستهای آمریکایی باید اقدامات مقابلهای در منطقه، از یک سو برای از بین بردن انزوای امریکا و از سوی دیگر به منظور تضعیف تلاشهای چین و روسیه، انجام دهند. آمریکا باید به منظور ایجاد بلوچستان مستقل، به شدت جداییطلبان بلوچ را حمایت و تجهیز کند. به محض اینکه بلوچستان آزاد و مستقل باشد، «کریدور اقتصادی چین-پاکستان» و «اتحادیه اقتصادی اوراسیا» به رهبری روسیه، برچیده میشود. علاوه بر این، آمریکا باید تلاشهای خود را برای ایجاد «آسیای مرکزی بزرگ» در سراسر افغانستان و بلوچستان تشدید کند، در واقع، این اتفاقی است که در حال حاضر نیز به وقوع پیوسته است. در طی هشت ماه گذشته، وزرای امور خارجه ازبکستان و قزاقستان به کابل سفر کرده و «اشرف غنی»، رئیس جمهور افغانستان از تمام همسایگان شمالی افغانستان بازدید کرده است.
ترکمنستان با خط لوله گاز «تاپی» که گاز ترکمنستان را از طریق خاک افغانستان به کشورهای پاکستان و هند انتقال میدهد، پیشتاز است و ازبکستان، که در حال حاضر، برق کابل را تامین میکند، در حال برنامه ریزی مرحله دوم ساخت و ساز راه آهن در افغانستان است. در همین حال، طبق پروژه «کاسا 1000» بانک جهانی به زودی صادرات برق از قرقیزستان و تاجیکستان به افغانستان و پاکستان آغاز خواهد شد.
در نتیجه، اگر آمریکا بخواهد طرحهای چین را در منطقه متوقف کند، واشنگتن باید «آسیای مرکزی بزرگ» را تقویت کند و از استقلال بلوچستان حمایت نماید. استقلال بلوچستان، نقطه عطفی برای ایجاد «آسیای مرکزی بزرگ» میباشد. به این ترتیب، سرزمین محصور در خشکی آسیای مرکزی راه خود را به دریای آزاد پیدا میکند. این امر فرصتی را برای واشنگتن فراهم میکند تا ناوهای جنگی خود را برای اطمینان از سهولت رفت و آمد کشتیها به منطقه بفرستد.