شکست سیاست‌ها و استراتژی‌های متعدد آمریکا در قبال جنگ و صلح افغانستان، منتج به سقوط جمهوریت و به قدرت رسیدن طالبان در این کشور شد. پس از روی کار آمدن طالبان، واشنگتن تعامل با طالبان را متوقف و تحریم‌های مالی علیه حکومت جدید افغانستان را وضع کرد. 9 ماه از حکومت طالبان بر افغانستان می‌گذرد و بی‌برنامگی آمریکا در قبال افغانستان کماکان ادامه دارد. 3 تن از پژوهشگران برجسته اندیشکده رند با انتقاد از این رویه کاخ سفید، معتقدند که آمریکا نمی‌تواند تا ابد به این سیاست ادامه دهد بنابراین باید یکی از 3 گزینه سیاسی «تعامل با طالبان»، «منزوی کردن این رژیم» یا «مخالفت با طالبان از طریق تلاش برای پایین کشیدن این گروه از قدرت» را در دستور کار قرار دهد. این گزارش به شرح و تفصیل هر یک از این سه راهکار پیشنهادی می‌پردازد.

مطالعات شرق/

با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان و بروز یک بحران انسانی، ایالات متحده با این سئوال مواجه شده است که چه سیاستی را باید در قبال این کشور در پیش گیرد. برای پاسخ به این سئوال، نویسندگان این مقاله، 3 گزینه سیاسی مختلف را مورد بررسی قرار می‌دهند: تعامل با طالبان، منزوی کردن این رژیم یا مخالفت با طالبان از طریق تلاش برای پایین کشیدن این گروه از قدرت. نویسندگان در این مقاله تشریح می‌کنند که شرایط مطلوب برای هر یک از این گزینه‌ها کدامند و هر یک از آنها چگونه می‌توانند به بهترین نحو در خدمت منافع ایالات متحده باشند. در نهایت هم، این گزارش پیشنهاد می‌کند که تلاش برای تعامل با طالبان، بهترین گزینه برای پیشبرد منافع ایالات متحده در این کشور خواهد بود.

14 آوریل، «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا از تصمیم خود برای خروج از افغانستان خبر داد. بازرس کل وزارت  دفاع آمریکا (بازرس کل عملیات آزادی پایدار، 2021) در گزارش خود نوشت: «پس از خروج کامل ایالات متحده از این کشور، طالبان یک شکست قاطع نظامی و سیاسی را به دولت افغانستان وارد کرد. طی یک دوره 10 روزه، طالبان پایتخت و همه مراکز ولایتی، به جز یک مرکز، را از طریق حمله نظامی و همچنین مذاکره با رهبران منطقه‌ای افغان به تصرف خود درآورد.» حالا افغانستان در حال حرکت به سمت یک فاجعه انسانی است: نظام بانکی این کشور رو به سقوط است، واحد پولی آن در معرض تورم شدید قرار داشته و مردم آن با فقر گسترده و حتی قحطی مواجه هستند. ایالات متحده که در وقوع این تحولات شریک است، باید هر چه سریع‌تر سیاست خود را در قبال افغانستان مشخص کرده و درباره نوع رابطه خود با دولت جدید تصمیم گیری کند. ناکامی در انتخاب یک جهت گیری سیاسی روشن، به طور پیش فرض به معنای تداوم وضعیت موجود بوده و می‌تواند آژانس‌های مختلف ایالات متحده را که در حال انجام مأموریت‌های گوناگون در زمینه مبارزه با تروریسم، کمک رسانی، مذاکره دیپلماتیک و اعمال تحریم‌ها هستند به مخاطره اندازد.

ایالات متحده هنوز دو نفع اصلی در افغانستان دارد: امنیت ملت آمریکا و آسایش مردم افغانستان، از جمله (البته نه صرفا) افرادی که همکاری نزدیکی با آمریکا داشته‌اند. رابطه با «امارت اسلامی افغانستان» می‌تواند طیف وسیعی را شامل شود: از همکاری محدود گرفته تا مخالفت آشکار. ایالات متحده می‌تواند با رژیم طالبان تعامل داشته باشد، در تلاش برای منزوی کردن آن بوده یا حتی به دنبال سرنگون کردن آن باشد. تعیین بهترین گزینه سیاسی پیش روی ایالات متحده، مستلزم آن است که بدانیم هر یک از این گزینه‌ها در چه شرایطی مطلوب‌ترین انتخاب خواهند بود و اینکه هر یک از آنها چگونه می‌توانند به بهترین شکل در خدمت تأمین منافع آمریکا باشند. برای تحلیل بهتر این موضوع، ما در ابتدا این سه جهت گیری سیاسی را به عنوان گزینه‌های جداگانه مورد بررسی قرار می‌دهیم، هرچند بهتر است که آنها را در قالب طیفی از مشوق‌ها و فشارهای فزاینده برای اثرگذاری بر رفتار طالبان ببینیم.
 
منافع آمریکا در افغانستان
به دنبال خروج نیروهای آمریکایی و سقوط دولت جمهوری اسلامی افغانستان، ایالات متحده همچنان منافع امنیتی در این کشور داشته و باید مانع از تبدیل شدن این کشور به پایگاهی برای حمله گروه‌های تروریستی به این کشور و متحدان آن شود. ایالات متحده همچنین منافع اخلاقی و حیثیتی دارد: نه تنها از باب زمینه سازی برای خروج امن آمریکایی‌ها و افغان‌های در معرض خطری که سابقا از اقدامات آمریکا حمایت می‌کرده‌اند، بلکه از باب کمک به طیف وسیع‌تری از مردم افغانستان که همچنان در این کشور باقی مانده‌اند تا بتوانند دست کم بخشی از دستاوردهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کسب شده طی 20 سال گذشته را حفظ کنند.

اولین نفع آمریکا، جلوگیری از تبدیل شدن افغانستان به یک پایگاه امن برای گروه‌های تروریستی است که قصد حمایت از حملات ضد آمریکایی را دارند. دولت‌های مختلف، بحث جلوگیری از تروریسم را به عنوان نفع اصلی ایالات متحده در افغانستان در اولویت قرار دادند. رئیس جمهور بایدن عنوان کرد که این هدف در زمان کشته شدن «اسامه بن لادن» در سال 2011 محقق شده است اما در عین حال، وعده داد که آمریکا همچنان تلاش خواهد کرد تا با استفاده از پایگاه‌ها و امکانات خود در خارج از افغانستان، مانع از وقوع اینگونه حملات در آینده شود. بحث مبارزه با تروریسم، به طور مشابه، شعار اصلی ترامپ و اوباما درباره راهبرد خود در قبال افغانستان نیز بوده است.

سطح منافع ایالات متحده در مقابله با تهدیدات تروریستی نشأت گرفته از افغانستان و به دنبال آن، سطح منابع تعهد شده برای مبارزه با این تهدیدات، بستگی خواهد داشت به نوع نگاه ما به شدت این تهدیدات و همچنین نحوه مقایسه آن با خطرات نشأت گرفته از سایر نقاط مثل یمن و غرب آفریقا. رئیس جمهور بایدن در توضیح علل تصمیم خود برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان گفت که تهدیدات ناشی از افغانستان دیگر حضور نیروهای آمریکایی را در این کشور توجیه نمی‌کند و اینکه می‌توان با استفاده از امکانات و توانایی‌های ایالات متحده در سایر نقاط، به مقابله با این خطرات پرداخت.

به رغم اینکه طالبان در توافق فوریه 2020 خود با آمریکا متعهد شد تا مانع از حمله به آمریکا و متحدانش از خاک افغانستان شود اما تسلط طالبان بر افغانستان، خطر تروریسم را از افغانستان مرتفع نمی‌کند. طبق گزارش منابع باز، دو گروه که از بقیه قدرتمندتر هستند، یعنی القاعده (از جمله شاخه آن در شبه قاره هند) و داعش خراسان، دارای یک سری توانایی‌های محلی هستند اما ظاهرا در حال حاضر آمادگی انجام حملات در سطح بین المللی را ندارند. طبق گزارش سازمان ملل در سال 2021، القاعده همچنان رابطه نزدیکی با طالبان داشته و در حال حاضر بین چند ده تا 500 نفر عضو دارد. داعش خراسان نیز شاخه داعش مرکزی در خاورمیانه است. این گروه در سال 2016 ـ 2015 ظهور پیدا کرد و به اندازه‌ای رشد کرد که توانست اراضی را در شرق افغانستان به تصرف خود درآورد. اما در سال 2020، عملیات‌های طالبان، آمریکا و دولت افغانستان توانست بخش زیادی از اراضی تصرفی داعش خراسان را از دست این گروه خارج کند.

براساس گزارش سازمان ملل، تا ژوئن 2021، حدود 1500 تا 2200 جنگجو در ولایات کنر و ننگرهار مستقر بودند. علاوه بر این، سلول‌های فعالی نیز در نقاط دیگر افغانستان، از جمله در کابل، وجود دارند؛ جایی که داعش خراسان حمله انتحاری را در آگوست 2021 علیه فرودگاه کابل انجام داد که منجر به مرگ 13 نیروی آمریکایی و 170 غیرنظامی شد. داعش خراسان سابقه حمله به هزاره‌‌ها را در کارنامه خود دارد و از آگوست 2021، همچنان به حملات خود بر ضد این گروه و همچنین بر ضد دشمن دیرینه خود، طالبان، ادامه داده است.

«کالین کال» معاون وزیر دفاع در امور سیاسی، در گزارش خود به کنگره در اکتبر 2021 عنوان کرد که داعش خراسان می‌تواند «به طور بالقوه» حملاتی را طی 6 تا 12 ماه از خاک افغانستان انجام دهد و این در حالی است که القاعده می‌تواند این کار را طی یک تا دو سال آینده انجام دهد. علاوه بر اینها، گروه‌های تروریستی دیگری نیز هستند که حضور کمتری در افغانستان دارند، مثل «تحریک طالبان پاکستان» یا طالبان پاکستانی که پیش از این حملاتی را در پاکستان انجام داده است؛ «جنبش اسلامی ازبکستان»؛ و «جنبش اسلامی ترکستان شرقی» که جزو نگرانی‌های مهم پکن به حساب می‌آید.  

علاوه بر این، آمریکا منافع اخلاقی و حیثیتی درباره سرنوشت ملت افغانستان دارد؛ از جمله تضمین تردد آزادانه آمریکایی‌ها و افغان‌هایی که به ایالات متحده و متحدان آن کمک کرده‌اند و خواهان خروج از این کشور هستند و همچنین کمک به افغان‌هایی که در کشور باقی مانده‌اند تا مانع بروز یک فاجعه انسانی شده و به طور ایده آل، از برخی دستاوردهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی 20 سال گذشته حفاظت کنند. برای مثال، «آنتونی بلینکن» وزیر خارجه آمریکا در صحبت‌های خود در 3 سپتامبر 2021، هم از تلاش‌های آمریکا برای خروج از افغانستان سخن گفت و هم به «انتظارات» ایالات متحده از طالبان اشاره کرد، مثل تشکیل یک دولت فراگیر و حفظ حقوق اساسی افغان‌ها، از جمله زنان و اقلیت‌ها. چنانکه گزارش «گروه مطالعه افغانستان» آمده است، «حضور طولانی مدت ما در افغانستان منجر به کسب دستاوردهایی شده است که حفظ آنها به نفع ما خواهد بود.» این دستاوردها عبارتند از افزایش 75 درصدی درآمد سرانه واقعی، افزایش 18 درصدی سواد آموزی جوانان و دستاوردهای به دست آمده در زمینه زنان و دختران از جمله افزایش 33 درصدی ثبت نام دختران در دبیرستان‌ها.

هرچند افغانستان غالبا به عنوان یک پاداش در «بازی بزرگ» بین کشورها به تصویر کشیده می‌شود اما ما نفعی در ورود آمریکا به رقابت قدرت‌های بزرگ به منظور نفوذ در این کشور نمی‌بینیم. افغانستان بیشتر یک بار بوده است تا یک دارایی و بیشتر یک چالش مشترک بوده است تا منبعی برای اختلاف بین قدرت‌های بزرگ.
جدا از افغانستان، این به نفع ایالات متحده است که ثبات خود را در حمایت از بحث حقوق بشر حفظ کرده و از هر گونه رفتاری که بیانگر تساهل در برابر رفتارهای نادرست طالبان باشد اجتناب کند.
 
رویکردهای جایگزین برای برخورد با «امارت اسلامی افغانستان»
ما در ادامه این گزارش، به بررسی سه گزینه سیاسی پیش روی آمریکا در قبال افغانستان تحت حاکمیت طالبان خواهیم پرداخت: تعامل، منزوی کردن و مخالفت.
ما برای تحلیل بهتر این موضوع، گزینه‌های مذکور را از هم جدا کرده‌ایم. اما می‌دانیم که رویکرد نهایی انتخابی، احتمالا و دست کم، شامل مولفه‌هایی از گزینه تعامل و منزوی کردن است، هرچند که گزینه مخالفت نیز طرفداران خاص خود را داشته و ممکن است تحت برخی شرایط، جذاب باشد. 

1-تعامل
سیاست تعامل با رژیم طالبان، پیشبرد منافع آمریکا را تا جایی به دنبال دارد که طالبان نیز در مقابل تمایلی برای تمایل سازنده از خود نشان دهد. هرچقدر این تعامل به شکل جامع‌تر توسط دیگر دولت‌های کمک کننده غربی و دولت‌های بانفوذ منطقه دنبال شود و هر چقدر پیام دولت‌ها به طالبان هماهنگ‌تر باشد، این تعامل موثر تر خواهد بود. اگر سیاست‌های تعاملی دولت‌های مختلف به طور متقابل یکدیگر را تقویت نکنند، طالبان احتمالا از اختلافات موجود سوء استفاده کرده و انتظارات کشورهای مختلف را به صورت گزینشی محقق خواهد کرد. برای کمک به حفظ اقتصاد افغانستان، داشتن سطحی از تعامل لازم و ضروری است.
این تعامل شامل اقداماتی است در جهت اثرگذاری بر نحوه حکومت طالبان و همچنین ایجاد همکاری در حوزه مبارزه با تروریسم از طریق تماس‌های مستقیم و دوجانبه دیپلماتیک و اطلاعاتی، دیپلماسی چند جانبه، احتمال ارائه شکل‌هایی از کمک که فراتر از کمک‌های بشردوستانه باشند و احتمال رفع تحریم‌ها.

برجسته‌ترین شکل این تعامل، به رسمیت شناختن «امارت اسلامی افغانستان» به عنوان دولت رسمی این کشور و بازگشایی سفارت آمریکا در کابل است. این تعامل، در شکل ابتدایی‌تر خود، شامل ادامه فعالیت دفتر دیپلماتیکی است که آمریکا برای مدیریت امور افغانستان و تماس با طالبان در دوحه قطر ایجاد کرده است. در سطح میانی نیز این تعامل می‌تواند شامل بازگرداندن و عادی سازی امکان سفر دیپلمات‌ها و سایر مقامات آمریکایی به کابل و برخورد عملی با طالبان به عنوان دولت پذیرفته شده افغانستان باشد. حتی بدون شناسایی رسمی.
 
انگیزه‌ها و دلایل
هرچند بعید است گزینه تعامل بتواند تغییر اساسی را در رفتار طالبان ایجاد کند (به خصوص با توجه به سیاست‌های داخلی این گروه) اما می‌تواند تا حدی امکان تحقق منافع آمریکا را ایجاد کند. چون طالبان طی دو دهه گذشته نشان داده که حاضر است هزینه مقاومت در برابر فشارهای نظامی گسترده آمریکا را بپردازد لذا این انتظار که تعلیق شناسایی دیپلماتیک و تعلیق کمک‌های مالی بتواند اهرم فشار بیشتری را در برابر طالبان ایجاد کند، یک انتظار غیر واقعی است. اما حتی اگر این گزینه نتواند منافع آمریکا را به طور کامل محقق کند، ابزاری را برای اثرگذاری بر طالبان ایجاد کرده و در عین حال، از طریق تغییر در سطح و شدت این تعامل، می‌توان نوعی انعطاف پذیری را برای انطباق با شرایط در حال تغییر افغانستان ایجاد کرد. با توجه به اینکه شرایط فعلی افغانستان مملو از تردید و بی ثباتی است (اینکه نحوه حکومت طالبان چگونه خواهد بود، چه چالش‌های در برابر حفظ انسجام داخلی و کنترل آنها بر قدرت وجود دارد و اینکه وخامت اوضاع اقتصادی این کشور تا چه حد خواهد بود) لذا نمی‌توان با قاطعیت گفت که به مرور زمان، این تعامل چه سطحی از نفوذ و اثرگذاری را ایجاد خواهد کرد.

البته سیاست تعامل، تغییر ناپذیر نبوده و می‌توان آن را از طریق روش آزمون و محک مورد استفاده قرار داد. با این حال، اتخاذ یک رویکرد کُند درباره اقداماتی که مربوط به ایجاد ثبات در اقتصاد افغانستان است می‌تواند بحران انسانی این کشور را تشدید کند؛ وضعیتی که می‌تواند پیامدهای بلند مدتی برای رفاه مردم افغانستان داشته و سبب افزایش احساسات ضد غربی شود.
رویکرد تعامل، تنها رویکرد سیاسی از بین سه گزینه موجود است که می‌تواند انگیزه‌های مثبتی را در اختیار طالبان قرار دهد تا این گروه به تعهدات ضد تروریستی که در توافقنامه فوریه 2020 داده است احترام بگذارد ـ توافقی که طالبان همچنان از آن به عنوان معیاری برای تعیین رابطه خود با واشنگتن یاد می‌کند. در این توافق، طالبان وعده داده است تا مانع از آن شود که هیچ فرد یا گروه تروریستی در افغانستان، خطری را متوجه امنیت ایالات متحده یا متحدان آن نکند. طالبان نیز همچنان از ایالات متحده می‌خواهد تا به تعهدات خود در این توافقنامه درباره رفع تحریم‌ها عمل کند؛ موضوعی که نشان می‌دهد این گروه همچنان باور دارد (یا دست کم تظاهر به باور داشتن می‌کند) که این توافق تا زمانی که به صورت دوجانبه اجرا شود، معتبر است.

برای پایدار شدن سیاست تعاملی، ایالات متحده باید به طور واقع بینانه انتظارات محدودی را درباره طالبان تعریف کرده و مطمئن شود که همه عناصر دولت آمریکا در قالب این چارچوب فعالیت می‌کنند.
ایالات متحده برای جلوگیری از بروز فقر گسترده در افغانستان و کاهش شدید سطح خدمات عمومی، باید سطحی از تعامل را در دستور کار خود داشته باشد. هرچند قبل از به قدرت رسیدن طالبان نیز افغانستان با یک بحران انسانی فزاینده و کاهش رشد اقتصادی مواجه بود اما از زمان تسلط طالبان بر کابل، اوضاع با شیب تندی رو به وخامت گذاشته است. «برنامه توسعه سازمان ملل» هشدار داده است که افغانستان در آستانه تجربه یک فقر همگانی است، به نحوی که تا اواسط سال 2022 حدود 97 درصد جمعیت این کشور در خطر سقوط به زیر خط فقر قرار می‌گیرند. سپتامبر 2021، «برنامه جهانی غذا» تخمین زد که تنها 5 درصد خانوارهای افغان، هر روز غذای کافی برای خوردن دارند. یک ماه بعد نیز این نهاد اعلام کرد که افغانستان در آستانه تبدیل شدن به بزرگترین بحران انسانی جهان است. ادامه این روند نزولی می‌تواند منجر به افزایش جریان پناهجویان یا، به طور بالقوه، سقوط دولت شده و بدین ترتیب بستر مناسب‌تری را برای گروه‌های تروریستی مهیا کند.

هرچند ارائه کمک‌های بشردوستانه نجات بخش برای تأمین نیازهای اساسی می‌تواند سبب کاهش وخامت برخی جنبه‌های این بحران شود اما به ثبات رسیدن اوضاع و جلوگیری از وخیم‌تر شدن این فاجعه انسانی میسر نخواهد شد، مگر با انجام اقداماتی در جهت احیای تحرک اقتصادی.
تعلیق کمک‌های خارجی غیربشردوستانه از سوی کشورهای کمک کننده و همچنین مسدود شدن ذخایر بانک مرکزی افغانستان توسط آمریکا، شوک اقتصادی بزرگی را ایجاد کرده و ضمن از بین بردن گسترده فرصت‌های شغلی و ایجاد بحران نقدینگی، رژیم طالبان را برای پرداخت هزینه‌های مهمی چون حقوق کارمندان و واردات برق دچار محدودیت کرده است. با توجه به وابستگی شدید افغانستان به کمک‌های خارجی (در دولت قبل، حدود 75 درصد هزینه‌های عمومی توسط کمک کنندگان خارجی پوشش داده می‌شد و کمک‌های خارجی حدود 40 درصد تولید ناخالص داخلی این کشور را تشکیل می‌داد)، بعید است بتوان بدون استفاده از منابع خارجی که فراتر از کمک‌های بشردوستانه هستند مانع از سقوط دولت شد. مهم‌تر اینکه، جریان نقدینگی نیز باید به پیکره اقتصاد این کشور تزریق شده و عملیات‌های بانکی عادی نیز از سر گرفته شوند. البته نیازی نیست که خود ایالات متحده مبادرت به تزریق نقدینگی به اقتصاد کند بلکه می‌تواند دست کم به «بانک جهانی» و سازمان ملل اجازه دهد تا طبق طرح‌های پیشنهادی که در حال حاضر ارائه می‌شوند (و واشنگتن می‌تواند به راحتی آنها را متوقف کند) به پیش بروند.

در نهایت اینکه، یک سیاست تعاملی، ایالات متحده را قادر می‌سازد تا برخلاف منافع شرکای منطقه‌ای خود برای تحقق ثبات نسبی در افغانستان حرکت نکند. باید توجه داشت که هندی‌ها پیام داده‌اند که آماده پذیرش حقایق سیاسی جدید افغانستان هستند و همچنین کشورهای آسیای مرکزی که ایالات متحده در حال توسعه مناسبات خود با آنها است، به خصوص ازبکستان.
این دولت‌ها در نشست 20 اکتبر 2021 مسکو که با حضور سران ده کشور برگزار شد (و آمریکا حاضر به شرکت در آن نشد)، با امضای بیانیه مشترکی، خواهان «تعامل عملی» با طالبان شدند.
 
رویکردها و ابزارهای آمریکا
دیپلماتیک
داشتن تماس دیپلماتیک مستمر با طالبان، اصلی‌ترین لازمه یک سیاست تعاملی است. ایالات متحده بدون داشتن یک تماس مستمر نمی‌تواند انتظارات خود را به طور شفاف منتقل کرده و هرگونه تحول در طالبان را برای همسو شدن با منافع ایالات متحده مورد بررسی قرار دهد. ارائه هر نوع کمکی که فراتر از کمک‌های بشردوستانه است، مستلزم درک اوضاع افغانستان و توانایی رصد بُعد اجرایی کارها است که این مهم صرفا از طریق تعامل منظم دیپلماتیک و تعامل منظم آژانس‌های توسعه‌ای با همتایان افغان خود و سایر نهادهای فعال در این کشور محقق خواهد شد. علاوه بر این، هر چه تماس مستقیم آمریکا با طالبان کمتر باشد، واشنگتن در مقابل دولت‌هایی که بیشتر با این گروه در تعامل هستند در موضع ضعف قرار می‌گیرد چون همه در تلاش هستند تا اولویت‌ها و اقدامات طالبان را همسو با منافع خود کنند. پاکستان، چین، ایران و روسیه جزو مهم‌ترین کشورهایی هستند که مایل به تعامل با طالبان هستند، هرچند که هنوز این رژیم را به رسمیت نشناخته‌اند.

بهترین راه برای اینکه ایالات متحده بتواند تماس منظمی داشته و بر شرایط میدانی مسلط باشد این است که حضور دیپلماتیک خود در کابل را دوباره برقرار کند. اگر آمریکا در مقطعی از زمان رسما امارت اسلامی طالبان را به عنوان دولت افغانستان به رسمیت بشناسد آنگاه می‌تواند سفارت خود را بازگشایی کند؛ تا قبل از آن زمان، وزارت خارجه می‌تواند مبادرت به ایجاد یک «دفتر» کرده (مثل کاری که قبل از به رسمیت شناختن کوزوو در این کشور انجام داد) یا یک «بخش حافظ منافع» با حضور کارمندان آمریکایی ایجاد کند که عملکرد مستقلی دارد اما به طور اسمی توسط سفارت یک کشور دیگر اداره می‌شود (مثل کاری که مدت‌ها در هاوانا –کوبا- در رابطه با سفارت سوییس انجام شد).

یک سیاست تعاملی حداقلی‌تر هم می‌تواند عبارت باشد از حفظ دفتر دیپلماتیک کوچکی که وزارت خارجه در دوحه قطر ایجاد کرده است و صدور مجوز برای سفرهای رسمی از واشنگتن و دوحه به افغانستان. هرچند طالبان تاکنون مایل به تعامل با مقامات آمریکایی در دوحه بوده است اما مهم‌ترین شخصیت‌های این گروه در دوحه مستقر نیستند و ممکن است به مرور زمان تمایل کمتری پیدا کنند تا برای ملاقات‌های خود به طور منظم به دوحه بروند ـ اقدامی که از منظر آنها ممکن است به معنای احضار شدن توسط یک مذاکره کننده بی علاقه و بی میل تلقی شود. حفظ یک تماس محدود اما متناوب‌تر احتمالا مستلزم سفر به افغانستان خواهد بود.

جدا از بحث سطح و شدت این تعامل، باید توجه داشت که ایالات متحده در سیاست تماس‌های خود باید افرادی را شناسایی کند که مقامات آمریکایی با آنها ملاقات نخواهند کرد چون اقدامات قبلی یا فعلی آنها مغایر با منافع آمریکا بوده است. یک نمونه برجسته در این رابطه، «سراج الدین حقانی» است که طالبان وی را به عنوان مسئول وزارت کشور خود تعیین کرده است. حقانی به عنوان رهبر عملیاتی اصلی جناح حقانی طالبان، حملات متعدد و مرگباری را علیه نیروهای آمریکایی و متحدان آن و همچنین علیه نیروهای افغان انجام داده و در فهرست تروریستی آمریکا جای گرفته است. لذا ایالات متحده در تعیین سیاست تماس خود باید یک موضوع را مشخص کند: اینکه آیا براساس اصل بقای اقدامات گذشته، نباید هیچ تماسی با این افراد برقرار شود یا اینکه با گذشت زمان و عدم انجام اقدامات مغایر با منافع آمریکا می‌تواند در این باره منعطف‌تر عمل کند.

اغلب دولت‌ها بدون هیچ ملاحظه‌ای در حال تعامل با طالبان، به عنوان مقامات غیررسمی افغانستان، هستند هرچند هیچکدام هنوز این گروه را به رسمیت نشناخته‌اند. با توجه به خط مشی همه کشورهای مهم منطقه برای پذیرش (یا دست کم درباره پاکستان، استقبال از) حکومت طالبان، می‌توان انتظار داشت که به مرور زمان این رژیم به عنوان دولت مشروع افغانستان شناخته شود؛ البته با این فرض که طالبان همچنان کنترل کشور را در دست داشته باشد. این وضعیت احتمالا فشارهایی را برای تأیید نماینده تعیین شده از سوی طالبان در سازمان ملل و اعطای کرسی افغانستان در سازمان ملل به این رژیم ایجاد خواهد کرد ـ اقدامی که نماد مهمی از مشروعیت بین المللی خواهد بود. بعد از این ماجرا، ایالات متحده احتمالا با این مسئله مواجه خواهد شد که باید با تأیید اعتبارنامه نماینده طالبان موافقت کند یا مخالفت (هرچند این کشور نمی‌تواند به طور یکجانبه چنین اقدامی را بلوکه کند).

این یکی از دلایلی است که نشان می‌دهد چرا سیاست ابهام آمریکا درباره به رسمیت شناختن طالبان، دارای تاریخ انقضا است. در نهایت ایالات متحده مجبور خواهد شد تا موضع خود را درباره شناسایی طالبان مشخص کرده و از حالت صبر و نظاره خارج شود (هرچند پیش بینی زمان آن در حال حاضر ممکن نیست)؛ در این مرحله، اتخاذ یک رویکرد سرسختانه درباره عدم شناسایی طالبان، با سیاست تعاملی تضاد پیدا خواهد کرد.
عدم شناسایی همچنین ممکن است توانایی آمریکا را برای انجام اقدامات عملی در جهت کاهش بحران اقتصادی افغانستان محدود کند، بخصوص در زمینه آزادسازی احتمالی ذخایر بلوکه شده بانک مرکزی.
البته به لحاظ عملی، این مسئله ربطی به جنبه‌های فنی حقوقی ندارد چون همان ملاحظات سیاسی که بر موضوع شناسایی اثرگذارند، بر مسئله آزادسازی ذخایر هم اثر گذار هستند. با این حال، تا زمانی که ذخایر بلوکه شده باقی بمانند، این مسئله یک دغدغه مهم برای طالبان بوده و مانعی برای تعامل خواهد شد.

کمک‌های اقتصادی و بشردوستانه
ایالات متحده، تحت هر رویکرد سیاسی، می‌تواند و باید به ارائه کمک‌های بشردوستانه به ملت افغانستان ادامه داده و این کار را براساس اصول بشردوستانه و بدون توجه به وضعیت سیاسی دولت افغانستان انجام دهد. این نوع کمک‌ها از طریق سازمان‌های بین المللی و سازمان‌های مردم نهاد (NGO) انجام می‌شوند و نیازمند تعامل مستقیم آمریکا با طالبان نیستند. با این حال، در پیش گرفتن یک سیاست تعاملی، فرصت‌هایی را در اختیار مقامات آمریکا خواهد گذاشت تا بتوانند درباره نیازها و هر مسئله بشردوستانه دیگری که ممکن است به وجود آید گفت‌وگو کرده و بدین ترتیب، زمینه ارائه موثرتر این کمک‌ها را فراهم کنند.

برای اینکه ایالات متحده نشان دهد که حتی بعد از تصرف طالبان نیز همچنان در کنار ملت افغانستان ایستاده است، می‌تواند به حمایت مالی از بخش بهداشتی افغانستان بپردازد. این نوعی کمک است که به لحاظ فنی، بشردوستانه نیست و باید از کانال کمک‌های توسعه‌ای پرداخت شود؛ اما با توجه به اینکه نظام بهداشت و سلامت افغانستان رو به سقوط است، این کمک نجات بخش خواهد بود. لازم نیست تا مقامات آمریکایی به طور مستقیم با وزارت بهداشت طالبان وارد همکاری شوند بلکه این کار قطعا باید توسط سازمان‌هایی که مسئول ارائه کمک‌های آمریکا در این حوزه هستند انجام شود. همچنین می‌توان از سایر کمک‌های توسعه‌ای استفاده کرد که می‌توانند به بهبود دوباره وضع معیشتی مردم کمک کرده و مانع از بروز نیازهای بشردوستانه بیشتر شوند.

اجرای یک برنامه کمک رسانی اقتصادی وسیع‌تر، فی نفسه نیازمند تعامل ایالات متحده با طالبان نیست. اما اگر جریان نقدینگی، حداقل به طور نسبی، به این کشور بازنگردد، هیچ راهی برای غلبه بر بحران انسانی وجود نخواهد داشت و این کشور فقط از یک پیک بحران انسانی به سمت یک پیک دیگر حرکت خواهد کرد. در واقع، اگر طالبان همچنان درگیر یک بحران اقتصادی سخت بوده و آمریکا از ارائه کمک امتناع کند، این وضعیت عملا تعامل درباره موضوعات مورد علاقه ایالات متحده را دشوار خواهد کرد. طالبان همین حالا نیز ایالات متحده را مسئول نابسامانی‌های اقتصادی این کشور می‌داند و این نگاهی است که منجر به تعامل نخواهد شد. هرچند ارائه کمک حلّال همه مشکلات اقتصادی افغانستان نیست (همانطور که برنامه‌های بزرگ کمک رسانی 20 سال گذشته نیز این مشکل را حل نکردند) اما می‌تواند این نگاه را تعدیل کرده و تأثیر مثبتی نیز بر زندگی افغان‌ها داشته باشد.

تحریم‌
در جدول (1)، رژیم تحریم‌های فعلی آمریکا و سازمان ملل شرح داده شده است. به طور خلاصه باید گفت که این تحریم‌ها، انواع مختلف محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های حمایتی را بر ضد طالبان، جناح شبکه حقانی و شخصیت‌های طالبان که بسیاری از آنها در حال حاضر در کادر رهبری رژیم جدید مشغول فعالیت هستند وضع می‌کنند.
براساس سیاست تعاملی، ایالات متحده باید آمادگی آن را داشته باشد تا در مقطعی از زمان، تحریم‌های خود و سازمان ملل را کاهش دهد. توافقنامه فوریه 2020 طالبان ـ آمریکا، شاخصی را در این باره تعیین کرده بود که طالبان حاضر به تجدید نظر در آن نشد: ایالات متحده متعهد می‌شود تا همه تحریم‌های وضع شده از سوی آمریکا را تا 27 آگوست 2020 برداشته و برای رفع همه تحریم‌های سازمان ملل تا 29 می 2020 وارد یک «تعامل دیپلماتیک» شود. به زودی، طالبان ممکن است دیگر حاضر به تعامل درباره موضوعات مورد علاقه آمریکا نباشد، مگر اینکه ایالات متحده تمایل خود را برای رفع تحریم‌ها نشان دهد. دست کم، ایالات متحده باید درباره نقشه راه رفع تدریجی تحریم‌ها، با طالبان وارد مذاکره شود. در گذشته، طالبان نشان داده است که در ازای هیچ یک از مطالبات آمریکا، حاضر به پذیرش محدودیت درباره رفع تحریم‌ها نیست.

ممکن است برای رفع تحریم‌ها، فشارهایی به سازمان ملل وارد شده و ایالات متحده را وادار کند تا موضع خود را هر چه سریع‌تر مشخص کند؛ هرچند که به نظر می‌رسد هنوز هیچ شتابی برای حرکت در این مسیر وجود ندارد و شورای امنیت سازمان ملل در این باره دچار تشتت آراء است. چین اعلام کرده است که دست کم تحریم‌های «یکجانبه» علیه طالبان باید برداشته شوند. اگر ایالات متحده حاضر نشود درباره تحریم‌ها تا حدودی انعطاف از خود نشان دهد، فضا برای اجرای سیاست تعاملی محدود خواهد شد.