توجه به رفتار آمریکایی‌ها و دولت افغانستان نشان می‌دهد آن‌ها با وجود ادعای دروغین برای تلاش در راه صلح در واقع مسیرهای رسیدن به آن را نیز مسدود کرده‌اند.

منبع: ژمن
 پایگاه خبری پشتوزبان ژمن(تعهد)، دارای تفکری از طالبان شهری و میانه رو است. اخبار امنیتی و سیاسی و همچنین مقالات سیاسی بیشتر موضوعات سایت ژمن را دربر می گیرد. البته هر چندگاهی این سایت علیه ایران و شیعیان نیز مطلب منتشر می‌کند. این سایت در یادداشتی نوشت:
حمله ناکام به جان عبدالسلام ضعیف سفیر سابق طالبان در پاکستان، این سوال را به وجود آورد که چرا فعالان صلح ترور می شوند؟ دولت افغانستان و آمریکایی ها همواره به دروغ فریاد می زنند که خواستار صلح هستند اما آنان نه تنها شرایط صلح را در افغانستان فراهم نکرده بلکه باعث مسدود شدن مسیرهای صلح نیز شده اند. در این خصوص سه نکته حایز اهمیت است که به آن ها اشاره می شود:
1- پس از آن که طالبان برای مذاکرات صلح اعلام آمادگی کردند، بلافاصله به دستور ملا اخترمحمد منصور، دفتر سیاسی این گروه در قطر افتتاح شد. منصور با نوشیدن جام زهر، بهترین افرادش را برای فعالیت در دفتر سیاسی، به قطر فرستاد. دولت کرزی به گشایش دفتر طالبان در قطر اعتراض کرد و سفیر خود را از دوحه فراخواند. اعتراض عمده دولت کابل، به پرچم و تابلوی طالبان در دفتر قطر بود که همین اعتراض باعث شد، دفتر طالبان تعطیل شود.
2- زمانی که ملااختر محمد منصور برای مذاکرات صلح اعلام آمادگی کرد، سازمان های اطلاعات کشورهای غربی و جریان های وابسته به آن ها، موضوع درگذشت ملامحمد عمر را مطرح کردند. این موضوع باعث شد که مذاکرات صلح، به تعلیق بیفتد.
3- سپس مدعیان مذاکرات صلح، ملتمسانه به پاکستان رجوع کردند و هر چه برای این کشور گذشتند. آنان تا جایی پیش رفتند که برای پذیرفتن خط دیورند نیز آماده شدند. مدعیان صلح، امنیت ملی افغانستان را به بازی گرفتند و تعدادی از مقامات دولتی را نیز بنا به درخواست پاکستان از کار برکنار کردند. در آن زمان طالبان تصمیم داشتند که مذاکرات صلح را از طریق دفتر قطر انجام دهند و امتیازات خود را به اسم پاکستان ثبت نکنند اما همانطور که دیده شد، ملااختر محمد منصور قربانی این بازی گردید.
اکنون که تعدادی از سیاستمداران افغان مثل عبدالسلام ضعیف برای صلح افغانستان تلاش های خود را آغاز کرده اند، هدف قرار می گیرند. حادثه سوءقصد به جان سفیر سابق طالبان در اسلام آباد، نشان داد که دولت افغانستان به دنبال صلح نیست. دولت افغانستان، سود خود را در جنگ می بیند و تصمیم ندارد که منافع خود را قربانی صلح کند.