اکثر متغیرهای همکاری‌ساز در روابط ایران و پاکستان، قابل‌شناسایی هستند اما برخی از این عناصر در عرصه عمل چندان کارایی نداشته و مؤثر واقع نشده‏‌اند. از سویی دیگر بروز اختلال، ضعف و نقص در هر یک از متغیرهای ذکرشده که ممکن است با بدفهمی یا عملکرد نادرست یکی از دو طرفِ رابطه یا کارشکنی بازیگر ثالث حادث شود، می‏‌تواند آن را به یک مانع و دافع همکاری بین دو کشور تبدیل کند.

ایران شرقی/
سال‌هاست هرگاه سخن از روابط ایران و پاکستان به میان می‌آید، اولین نکته‌ای که در مورد آن گفتگو می‌شود، زمینه‌های فراوان همکاری و مشترکات فراوان‌تر دو کشور است. اما با این وجود، این روابط در شرایط عدم پیشرفتِ چشمگیر و در برخی زمینه‌ها عقب‌گرد، قرار دارد و تلاش دو کشور برای گسترش این روابط آن‌گونه که به طور دائم، توسط مسئولان دو کشور آرزو  و بر آن تأکید می‌شود، نتیجه لازم را نداشته است.
این سؤال‌ها پیش می‌آید که آیا در واقع ‏مشترکاتی وجود دارد؟ آیا چالش‌هایی وجود دارد که مانع بهبود روابط است؟ و خلاصه اینکه چرا شاهد کارکرد چندان مثبت و آشکار شدن نتایج طبیعی برای این‌همه مشترکات نیستیم؟
در این تحقیق که با هدف بررسی علل وضعیت کنونی در روابط ایران و پاکستان تهیه ‌شده است، ابتدا به بیان مشترکات دو کشور و تبیین آن‌ها پرداخته می‌شود. سپس به عمده‌ترین چالش‌های موجود در روابط دو کشور اشاره شده و پس ‌از آن در جمع‌بندی، علل عدم پیشرفت روابط را آن‌گونه که درخور سوابق و علایق دو کشور است، بررسی می‌شود تا از این منظر بتوان مشکل را تشریح کرده، راهکاری ارائه گردد. در پایان نیز چند پیشنهاد برای بهبود وضعیت کنونی ارائه‌شده است.

شما می‌توانید برای دریافت فایل کامل این پژوهش اینجا کلیک کنید.
انتهای مطلب/.