ایران و پاکستان، همسایگانی با مرز مشترک ۹۶۰ کیلومتری، اشتراکات تمدنی- تاریخی و روابط سیاسی و فرهنگی دیرینه، همواره بر یکدیگر اثرگذار بوده‌‏اند. پس از آن که این دو کشور به عنوان نخستین کشورها، موجودیت سیاسی یکدیگر را به رسمیت شناختند، روابط طرفین گرچه در برخی مقاطع فراز و فرود داشته اما از پیوستگی و تداوم قابل توجهی برخوردار بوده است.

مطالعات شرق/

ایران و پاکستان، همسایگانی با مرز مشترک ۹۶۰ کیلومتری، اشتراکات تمدنی- تاریخی و روابط سیاسی و فرهنگی دیرینه، همواره بر یکدیگر اثرگذار بوده‌‏اند. پس از آن که این دو کشور به عنوان نخستین کشورها، موجودیت سیاسی یکدیگر را به رسمیت شناختند، روابط طرفین گرچه در برخی مقاطع فراز و فرود داشته اما از پیوستگی و تداوم قابل توجهی برخوردار بوده است. این پیشینه‌ی کم ‏نظیر، نقطه عطفی است که می‌توان روابط کنونی و آتی ایران و پاکستان را بر این مبنا قرار داد. گرچه هر یک از این دو کشور در برخی ابعاد سیاست خارجی خود، با برخی ملاحظات، موانع و محدودیت‌ها مواجه هستند، اما منافع و امتیازات مشترک ناشی از همگرایی و همکاری‌های دوجانبه به حدی هست که ایران و پاکستان را به گسترش مناسبات و روابط در ابعاد مختلف ترغیب نماید.

اصولاً کشورهایی مانند ایران و پاکستان به دلیل نیازهای متقابل اقتصادی، ژئوپلیتیکی و امنیتی، بسیار به یکدیگر وابسته هستند و همین وابستگی متقابل ناگسستنی دو کشور، توانسته بارها روابط دو جانبه را از پرتگاه بازگرداند و همچنین باعث شده که دو طرف، چالش‌ها در روابط فی‌مابین را مدیریت کنند. به منظور واکاوی ابعاد و نتایج مختلف این وضعیت، در ویژه‌نامه حاضر که حاصل قلم ‏فرسایی صاحب‌‎ظران ایرانی حوزه پاکستان است، زوایای مختلف روابط دو کشور در زمینه دیپلماسی عمومی، سیاست خارجی، سیاست منطقه‌ای، افراط‎‌‌گرایی و امثال آن مورد بررسی قرار گرفته و پیشنهاداتی ارائه شده است.
انتهای مطلب/